گردابی درون ذهنم است،

می پیچد و می پیچد به دور خود،

تا برسد به هیچ کجا،

یک جور آبی سیاه رنگ

که مدام در حال چرخش است و اعماقش فریبم می دهد،

هوس دریا کرده ام،

به دور از همه ی آدم ها و مزخرفاتشان،

آسمانی بی انتها بر سر آب های بی کران...

پ.ن:

دلم تنگه واسه عادی بودن

واسه دور از چیزای مادی بودن

منبع:نیمه شب بارانی